waarom oude rassen?


Bonte Bentheimer, Gloucester old Spot, Saddleback... Noem een varken niet zomaar een varken.

Ooit kende elke streek zijn "eigen" varkensras. Net zoals kippen en konijnen ( denk aan het "Brakelhoen" of de "Blauwe van Mechelen"). Terwijl de schapenrassen en ook koeienrassen langzaam aan weer in ons bewustzijn sijpelen en af en toe ook op tafel, willen wij nog een stapje verder gaan. Naast het biefstukje van de "Limousin", of het kippenbilletje van "de Ardense Goudkip", willen wij graag worstjes en koteletjes aanbieden van "Bonte bentheimer" of "Saddleback".
Voorlopig kennen we in België een enkele kweker van een oud varkensras en die levert aan de delhaize en sjieke restauranten, onder de misschien wel gekende naam "the duke of berkshire".
Waarom willen wij dan deze markt aanboren?? Puur economisch winstoogpunt? Om extra speciaal te doen? Om dat gewoon maar gewoon is.
Ewel nee. Zoals (bijna) alles bij ons is er over nagedacht.

Waarom is het "beter" een oud ras te kweken en te eten.
Puur wetenschappelijk heb ik niet direct feiten kunnen vinden. De reden is nochtans erg uitgebreid, maar berust zich meer op ons gevoel en interpretatie van de dierlijke factor in het geheel van de kringloop en ons gezond verstand. Natuurlijk is dit onze bescheiden mening en staat het u volledig vrij er compleet anders over te denken. Maar wedden dat het moeilijk(er) is na het lezen en proeven van onze ideeën?!


* streekeigen.
Net zoals fruitrassen voelen de streekeigen beesten zich beter in de eigen streek. In een geacclimatiseerde stal heb je daar natuurlijk niks aan. Maar als de beestjes jaar in jaar uit buiten rondlopen is daar wél wat van aan natuurlijk. Dit uit zich bvb in minder zieke dieren, of minder stress door de omgeving.

* selectie
Vroeger, toen alles veel eenvoudiger was, werd er niet geselecteerd op vlees/vetpercentage, de snelheid waarmee een beest dikker werd, de kortere darmen, de stressresistentie.... Vroeger werd er geselecteerd op de smaak van het vlees en op de overleving in het klimaat en omgeving. (als enige stressfactor).
Natuurlijk kan je dan discussieren waar de grens is van "goeie selectie" en "ongezonde selectie". Maar bij varkens kan je ervan uitgaan dat er tegenwoordig geselecteerd wordt op minimale kosten en maximale winst... (en niet voor de boer). En daar willen wij niet aan meedoen. Wij willen jullie de échte smaak van varkensvlees geven.

* variatie
Een mens verwacht een rijke variatie aan koopwaar in de rekken. Zodat er lekker te kiezen valt. 32 soorten cracotten, 20 soorten water. Maar toch wordt er genoegen genomen met "een koteletje" of "een worstje".
Zou u dat ook doen als u kunt kiezen tussen 20 verschillende koteletjes, van 20 verschillende varkensrassen, met 20 verschillende smaken en texturen????
Zou dat niet gewéldig zijn dat we evenveel keuze daarin hadden als in mueslis??
Elk soort vlees met zijn eigen lekkere en speciale accenten... En wij willen jullie daar alvast een voorproefje van geven.

Daarnaast is dé beste manier om verspreiding van “grote ziekten” te vermijden variatie in genen en kwaliteiten. Ieder ras reageert nu eenmaal anders op negatieve invloeden.


* uitsterven
Tegenwoordig zijn er oude rassen aan het "uitsterven". Natuurlijk zijn deze rassen allemaal ooit kunstmatig aangemaakt. Enkel ten dienste van de mens. Maar toendertijd waren ze zo verweven met de omgeving en het mensenleven, ze horen er dan ook gewoon bij. Mogen we ze dan zomaar roemloos laten verloren gaan, ten koste van die watervarkens, 1000-en bijeen, allemaal gelijk, rij naast rij naast rij naast rij...

Of zoals het steunpunt levend erfgoed het zegt ; tegenwoordig is er “een genetische verschraling van onze huisdierrassen” (meer info op www.sle.be). En dat willen wij persoonlijk tegengaan.

* interesse
Daarnaast is er ons gigantisch grote interesse in die oude rassen. Met bloedlijnen tot in de vroege 18e eeuw. Dieren met een naam, faam én historie. Rassen die elk hun eigen sterktes en karaktertrekken hebben, we kunnen niet wachten om ze te leren kennen.
Van 20 biggetjes elk met een ander vlekkenpatroon en de één met flaporen en de ander met hangoren.
Op zoek gaan naar kwekers, bergen ambtenarij overwinnen om ze tot hier te krijgen, boeren horen babbelen over dit ras of dat ras, al die charme daarrond... alleen al daarom zouden we het doen.


U ziet het.

Er zijn bergen redenen waarom nét die oude rassen. En als we u nu nog niet overtuigd hebben, dan moet je zeker een koteletje komen eten als onze eerste “oogst” klaar is. Wedden dat de smaaktest wel de doorslag geeft. En als we u wél overtuigd hebben, dan moet u ook zeker een koteletje komen eten.

Nog wat fototjes voor de liefhebbers van ons nest. Om maar even te tonen hoe groote ze ondertussen wel zijn...


neem eens een schaap op de wandel

kkdkzjf



daar heeft u voor nodig
1 boer met smede plannen
1 ketting + halsband
die na een week de geest heeft
1 bang schaap
4 luidruchtige toeschouwers
een hoop geduld
bergen sleur, trek, duw en aanmoedigingswerk

een emmer "allezhop"jes
een zak "miljaardemiljaarde"-tjes

een kruiwagen "stom beest vort!"-tjes

een mooie lap grond met lekker veel groen gras, met een moeke die graag sla voedert aan een grasmasjien

men smijt dat allemaal tegaar op een mooie zondagmiddag, liefst wanneer er veel gigantische maismasjienes af en aan rijden op dat kleine landweggetje en veel zondagmensjes op de fiets al luid bellend moeten passeren.

En azo hebben wij ons tweede mannelijke schaap van de kudde verwijderd, alvorens de twee bokskes elkaar zouden afmaken. Rivaliteit begint erg vroeg hier. Vanaf het indalen van de balletjes was het hier tand om tand en oog om oog. En al dat machogedoe voor een vrouwtje dat nog niet in de verste verte geïntereseerd is in een man, laat staan in zijn duistere bedoelingen. Ons varken daarentegen die liet zich dat wél allemaal welgevallen (zie een eerder berichtje)

by the waj.. .de verhuis van Grietje en Prins naar vers gras nam welgeteld 10 minuten in beslag. men neme een auto, men propt er twee schapen in, men rijdt rustig naar de wei, lost de verdwaasde schapen en rijdt rustig terug weg.

Kweekt China zuivere varkens voor olympische atleten?





    Chinese media berichten dat in het grootste geheim varkens worden gekweekt op biologische boerderijen om de olympische atleten straks gegarandeerd hormonenvrij vlees voor te schotelen. Het organisatiecomité noemt het verzinsels.

    Het verhaal is nochtans niet zomaar uit de lucht gegrepen. Het werd opgetekend uit de mond van ene Lion Yanyun, president van de Qianxihe Food Group, het bedrijf dat het vlees zal leveren tijdens de Olympische Spelen. Volgens de president kweekt zijn bedrijf daartoe varkens op geheime locaties buiten Peking. De dieren zouden 24 uur op 24 worden gevolgd, met Chinese kruiden worden gevoederd om te voorkomen dat ze een ziekte oplopen en elke dag twee uur oefeningen doen in de buitenlucht.

    Dat strenge regime gepaard aan een zorgvuldig bewaakt voedingsschema zou er moeten voor zorgen dat de atleten straks het beste varkensvlees op hun bord krijgen. Van een onberispelijke kwaliteit en vooral hormonenvrij. Om te voorkomen dat atleten tegen de dopinglamp zouden lopen. Positief na het eten van varkensvlees, de imagoschade zou nauwelijks te overzien zijn.

    Het organisatiecomité in Peking (BOCOG) deed de verhalen woensdag op zijn website van de hand als een misplaatste reclamestunt van het bedoelde bedrijf. De berichten werden "fout en overdreven" genoemd. Persagentschappen die de Qianxihe Food Group opbelden om de informatie te checken, kregen iemand aan de lijn die de berichten ontkrachtte en ontkende dat de president zulke verhalen zou hebben opgedist.

    De man aan de telefoon weigerde wel zijn naam of zijn functie te noemen. Een verhaal met een geurtje kortom. "Peking moet de bedrijven helemaal niet vragen om speciale olympische varkens te kweken", stelde BOCOG nog. "97 procent van het varkensvlees in Peking haalt de standaard".(KS)

    Bron: Het Nieuwsblad



Om maar te zeggen....

dgzdgzuihuhdzhxude
zbdxeh


U had het misschien al gemerkt; wij moeten altijd een beetje overdrijven.

Zo hadden we namelijk het fabuleuze idee om varkens samen op de wei te steken met schapen. U weet wel, een grasmasjien en een tracteur. Op het zelfde spietje groen.

Hoewel we er nog steeds rotsvast van overtuigd zijn dat dit de perfecte combinatie is had het wel wat zoden aan de dijk om dit klaar te spelen. En dan hebben we het niet over de praktische kanten van de zaak zoals de juiste omheining vinden voor het “ik-ontzie-niks-of-niemand”-varken en het “mhh-dat-struikje-ziet-er-best-lekker-uit”-schaap. Nee, hier gaat het over wat we noemen “de publieke opinie”

Zoekend als we zijn besloten we het toch eerst een beetje rond te vragen, bij kenners enzo.

Het begon bij de aanschaf van het schaap. Toen we schapenboer van Grietje, de trots van onze kudde, vroegen wat hij ervan dacht die twee soorten op een kluitje te zetten kregen we een puike opeenvolging van een halve verslikking in de eigen tong, ogen die een vochtige allerlaatste blik op Grietje wierpen en tenslotte een aarzelend mompelend “tja als ge dat écht wilt...”.

Op naar de varkensboer die toen we met ons klein personenwagentje zijn erf kwamen oprijden maar bleef staren naar het hek in de hoop daar een échte camionette te zien doorrijden waar zijn varkens in mochten.. Maar ze moesten wel degelijk in dat rode bolleken. Op de vraag dan wat hij van ons idee vond kregen we dan ook enkel maar een meewarige hoofdknik en een stevig varken mee.

Ook moeders, vader en aanverwanten deden zo hard hun best ons te ontmoedigen dat we er op den duur zo'n geweldige goesting in hadden dat we maar meteen besloten 1 stal te zetten ipv voor elk eentje.

De eerste kennismakingen tussen de drie dames waren als zoete honing... Een luid mekkerend Grietje die hard haar best deed de twee rondstuiterende marsepeintjes bij te houden en twee varkens door het dolle heen zich een weg banend door het hoge gras en die enkel maar in de poep van Griet geinteresseerd zijn, dit trouwens hoogst tegen haar zin...ach ach hoe zoet was de tweede ochtend toen we hen samen te midden van de wei vonden; vredig naast elkaar slapend.... sinds die dag was de kudde geboren...

Drie maand was dit hemel en aarde en moest ieder scepticus zijn bedenkingen inslikken. Toen de schapenboer achterstallig geld kwam innen was hij stomverbaasd zijn schaap daar nog te zien, zo tussen de levenden.

En ook al waagt er zich tegenwoordig geen enkele grasspriet meer naar boven in die modderpoel die de varkens veroorzaakt hebben, nog blijven wij het een goei idee vinden. Ook al huppelt Griet nu in onzen hof rond en niet langer in de wei en vreet ze daarbij zowat alles wat er maar een beetje groenig uitziet (inclusief de drogende was) kaal, nog vinden wij het een goei concept. En ook al breekt Grietje zowat al haar poten als ze in de wei rond snuistert opzoek naar die ene dappere Grasspriet, nog zijn we ervan overtuigd dat we de juiste beslissing genomen hebben!


Om maar te zeggen; het komt erop aan alle commentaar en goede raad naast u neer te leggen om te slagen in wat je doet. * grote grijns*


*** update: er rijst zich natuurlijk wél een klein onoverkomelijk probleempje als de hormonen toeslaan... wat zou u doen als je 1 varken hebt die zo geil als een otter het ene mannelijke lid van de kudde (een schaap) wel ziet zitten voor een potje rampetamen in de boskes... en dan meteen maar tot de orde van de dag komt en haar volle 70 kilo zonder dralen enthousiast op het frele schaapje werpt dat, zich van geen kwaad bewust, rustig lag te herkauwen.... Wij hebben gekozen voor de pijnlijke oplossing; Geus weghouden van haar "geliefde". Ook al geeft dat nu al een ganse dag een gigantisch luid gekrijs op (zware hormonen) Prins heeft nu tenminste kans deze hormonenopstoot te overleven...***

Het varken als ploeg

In "Leven van het land" wordt het varken omschreven als ideaal ploeggerief. Je zet ze op een stukje grond en even later is het klaar om in te zaaien...
We hadden het al gemerkt met ons weiland, veel schiet er niet meer van over (zeker met de regenovervloed). En nu we de moestuin voor volgend jaar aan het voorbereiden zijn probeerden we het eens georganiseerd:

16 m² gras. Twee varkens.

Welgeteld 45 minuten hebben ze nodig. Maar ik zou het eerder plaggen noemen dan ploegen. Ze schuiven hun neus onder de grasmat en rollen die proper op. Naakte grond blijft over. Vervolgens leggen we die grasmatjes in de weide, zodat ze daar opnieuw wortel kunnen schieten en de schaapjes nog wat groen te bikken krijgen.

Misschien een idee voor al die natuurpunters die elk jaar zwoegen om enkele vierkante meter af te plaggen op zoek naar zonnedauw...

En de biggetjes werden varkens...

ncdkjnxkjds



Stapje voor stapje leren we de varkens en hun levenswijze kennen. ze hebben elk hun eigen koppige karaktertrekjes.
Ze sleurt Geus steevast alle losliggende takken, potten.. mee naar haar nest, waar ze zorgvuldig verbergt. Lambiek op haar beurt laat geen kans onbenut om de waterkom omver te werpen. Dan hebben we net vers water gegeven, staat ze met de kom al in haar bek het water over haarzelf uit te gieten...
Het is gek te bedenken hoe zij onze toekomst bepalen. Het blijven tenslotte gewoon 2 beesten met een zwiepend krulstaartje en een dikke poep....maar toch zijn ze ozo complex...

Voederpatroon
Bij de boer waar we ze kochten kregen ze een soort biggenmeel. Helemaal kant en klaar gemengd door de voederfabrikanten. Naast het nodige graan bevat het ook een ganse apotheek aan chimique, zodat ze zo snel mogelijk groeien. Hoewel wij het vies vonden, waren de varkens er dol op.
Al snel kochten we enkelvoudig voeder aan en mengden we zelf op de boerderij.
Na wat zoeken en proberen krijgen ze tegenwoordig dit tweemaal daags;
- lijnzaad koek
- mais (gepofte)
- geplette gerst
- brood
- wei (overblijfsel van de kaasmakerij)
En dit gaat vrij makkelijk binnen.
Eerst gaven we ze nog luzerne en bietepulp bij. Maar dat lieten ze mooitjes staan...
De overige sporenelementen en mineralen halen ze zelf uit de grond bij het ploeteren en wroeten en knabbelen. Sinds een dikke week kijgen ze ook hooi bij. Het gras in de wei heeft de strijd tegen het gewroet bijna opgegeven, dus hebben de schapen, die bij ons tussen de varkens lopen, nood aan iets extra. Maar ook de varkens laten zich dit ruwvoer smaken.
De gerst, het gras (en tegenwoordig ook het hooi) voorzien de dames in een portie ruwvoeder. Dit resulteert in een efficiëntere benutting van de mineralen en eiwitten in het voer. Wat zich dan weer uit in een stevige stront, met een veel lagere stikstofemissie dan in de gangbare varkensteelt. Gezonder voor het beestje en gezonder voor het milieu.

Buiten de wei is niks biologisch. Niet echt een bewuste keuze, meer een praktische regeling. Voor de hobbyteler is het haast onhaalbaar om hier in de buurt biovoeder te vinden (of toch hetgeen wij willen). Dat is een zaakje dat nog uitgezocht dient worden. Want ons doel is wel degelijk de beesten biologische te voederen.

Nu het herfstig weer al toekomt in ons landje laten de eiken hun vuchtjes al vallen op de grond. En daar zijn varkentjes dol op! Dus worden ze nu al af en toe een handje rijpe eikeltjes toegestopt die ze met een verbazingwekkende precisie en fijnheid kapot knarsen tussen hun tandjes. Ook de rijpe appeltjes die we in het wilde weg over de wei werpen, weten ze steevast te vinden en met goedkeurend gebrom worden ze opgesmikkeld.

Soms krijgen ze ook iets extra. Vruchtenmoes van vake Staf die overblijft na het maken van sap (dat was orgastisch tafelen voor hen toen), rotte stukjes fruit, groentenresten die we van alle moekes krijgen toegestopt (al laten ze dat meestal zo lang liggen dat ik het toch maar op de composthoop kieper), twijgjes en snoeihout....

Hoewel ze in onze ogen nogal traag groeien, zijn de bezoekers eerder onder de indruk; langzaam worden ze échte varkens en verdijwnen hun bigge-trekken. Langzaam aan krijgen de achterhespen vorm...De nieuwe fotootjes (een klikje op de foto hierboven) geven een vergelijking van de biggen drie maand geleden, en de varkens in huidige toestand!
Ziet u zelf maar en trekt u maar uw eigen conclusies!

waarom varkens?

Varkensboeren die amper geld krijgen per kilo vlees. Duizenden Belgische varkens die dagelijks verhandeld en in kotelettjes gehakt worden. Een Vlaamse mestberg die we zelfs geen klein beetje weten weg te stoppen, al proberen we nog zo hard. Stikstof vervuilingen hier en nutriënten emissierechten daar. Landbouwgrond die bouwgrond wordt. ... en ga zo maar door.
En tussen al dat geweld willen wij, met alle geweld, een varkensboerderij starten... Wij, twee onervaren, jonge mensen, zonder enige scholing en ervaring in de boerenstiel en geen enkele hoop om ooit ergens een boerderij te erven.


Wat drijft ons dan? Wat maakt ons zo mesjogge dat we dit als toekomst willen kiezen. Wat maakt ons zo arrogant om te denken dat er nog nieuwe varkensboeren welkom zijn. En waarom vlees??? Waarom beesten die stikstof produceren en gigantische hoeveelheden voedsel opfretten?


Vanwege de Passie.
Passie voor de natuur. Voor het dier. Voor de échte boerenstiel. Voor het lekkere eten. Voor het (goei)leven.
En waar passie broeit is er ook het geloof. Geloof in het goeie van de boerenstiel. Het geloof dat het anders kàn. En moet. Het geloof van de plaats van het dierlijke in de kringloop. Het geloof in de kleinschalige biologisch dynamische landbouw.


We volgen gewoon ons hart.
Niets meer, en niets minder.


Het doel


Een vraag die misschien al bij velen broeide. Allemaal mooi en wel dat “passie” gedoe, maar wat willen we er mee bereiken? Dat er nog meer vlees verorberd wordt?
Het doel van onze boerderij dus.
Het plan is om op een bio-dynamische wijze varkens te kweken op een scharrelboerderij. Elk varken krijgt minstens 10 are vrije wei ter beschikking om te wroeten en te rollen en te hobbelen. Ze krijgen biologisch voer van granen en pitten (later meer daarover). We starten met 1 Piétrain zeugje en zouden langzaam aan uitbreiden met zeugen van andere zeldzame oude rassen. Zoals daar zijn de Gloucester Old Spot, de Duroc, de Tamworth, De Bonte Bentheimer... Keuze te over. We willen graag meehelpen om de oudere rassen die langzaam weggeselecteerd worden in de huidige vleesindustrie terug naar de mensen te brengen. Bij ons geen selectie op stressresistentie (bij ons gewoonweg geen stress), op meer vlees (bij ons groeien ze op hun gemak), op gelijkvormige groottes (langleve variatie!) enz...


Ons doel is om jullie opnieuw te laten proeven van de échte smaak van varkensvlees. Niet méér eten, maar beter.


Hoewel we nog vollop aan het idee en de werkwijze aan het sleutelen zijn, willen we jullie wel al een beetje meer vertellen over de manier van vleesverkoop.
Bij ons zou je geen koteletjes of worstjes kopen, maar een varken (of een half of een kwart). Wij verwerken het, naar jullie vraag. Je betaalt er een eerlijke prijs voor. Je weet precies wat er met jouw varken is gebeurd, wat het gegeten heeft, hoeveel het weegt, of het ziek geweest is... enz. Bij ons zijn jullie als klanten geen witte schimmen, maar boederijbezoekers.


Maar zoals eerder gezegd, binnenkort komt het volledig, uitgewerkt idee op de blog, en kunnen jullie zich inschrijven als “geïntereseerde mogelijke klant”



Hopelijk blijven jullie ons volgen tijdens onze passionele en smakelijke reis!!

Onze eerste meisjes

dhj



Begin juni verwelkomen we onze eerste meisjes; Lambiek en Geus. (klik op de foto voor meer beeldjes van hen). Het zijn 2 Piétrain varkens, een oud Belgisch ras. Roze met zwarte vlekjes, al zijn die vlekjes er tegenwoordig bijna uit geselecteerd in de huidige vleesindustrie.
Hun aankomst luidt het begin in van ons bestaan als varkensboerkes. Een van hen wordt onze Stammoeder. De andere wordt de Smaakmaker...Zo roos als ze nu nog zijn, zullen ze nimmer meer worden; een grote wei en pruttelende modderbaden staan hen op te wachten.

Het duurt niet lang voor we helemaal dol op hen zijn. Ze huppelen blijgezind door de wei, staan ons knorrend en pruttelend aan te staren, flapperen met hun oortjes terwijl ze liggen te soezen, wapperen hun staartje de ganse tijd heen en weer (van contentement?)...
Samen met Grietje, het schaap, vormen ze de nieuw samengestelde kudde. Samen slapen, samen eten, samen grazen, samen soezen....
Gezapig en gelukkig worden ze langzaam aan dikker en groter. En de wei wordt systematisch en verrassend grondig helemaal ondergeploegd.
Tot en met december is het voor ieder van ons kermis; terwijl wij een voederpatroon voor hen trachten uit te werken, hun levenswijze van nabij opvolgen, varkensrassen vergelijken en de markt verkennen ploegen zij vrolijk verder en pesten bij stond de schapen. In december is het dan tijd voor serieuzere stappen: de slacht en de inseminatie. Later daarover meer.

Terwijl de zomer ten einde loopt maken de bijen (klik hier voor wat beeldjes) zich ook op voor de winter. Dan is het niet echt een geschikt ogenblik om nieuwe bijenvolken aan te maken. Voorlopig blijven de honingplannen dus op de werktafel liggen, om na de donkere winter spetterend van start te gaan in het frisse voorjaar! Maar daarom is het niet minder kalm; kasten bouwen, slingermateriaal aankopen, volken en standplaatsen zoeken...alle voorbereidingen worden getroffen voor de komende zomer. Hou ons dus in de gaten!!